من یک گوشکندے نبشتہ کرتگ ات کہ سرگال " گؤشکندمدرسہ"
سرگال انت: ادبی وروک گؤشکند
یک ملکے ھست ات کہ غریب و بے وس و بے مدرسہ زبان اتنت
بلے اودا شرین زبان زانت ھست ات پہ ھما قوم مردمان ئی دلء بے مٹ اتنت و دگہ قومان پہوال حساب کرت انت ملک میراث اش برتگ اتنت کہ ظاھریں گپے ڈونڈا دراھین رستران ئی سر مان انت.
گڑا چہ ھما دگہ قومان ئی پادشاھان یکے بدل بوت و عادلیں حاکمے بوت.
وتی ملکے مردمان ئی آباد کنئگا پد چمشانکے پہ ھمے غلامیں قوم ئے دات و بزگی بوت.
پادشاہء اشان ئی آباد کنئگ ارادہ کرت و قاصدے دیم ئی دات کہ بچار و جست پرس کن اے قومء بودیگ و زانتکار ھست کہ قابل قبول بنت پہ" ذمہ داربیئگا"
قاصد جست و پرسء پد معلوم بوت کہ اے قومے ندکار و ادیب بے جواب انت و پرآ نادانیں قوم دلء پیغمبر اتنت و قاصدا حال پہ پادشاہء دات.
پادشاہ گؤشت آیان حال بدئے کہ من انشاءاللہ پہ شمۓ دادے رسان.
و دیر نگوست و پادشاہ رفت پہ ھمایان ئی ملک آباد کنئگء.
و مخلوق پادشاہ دیما درآتک پہ پیش سلام ئی و پادشاہ استقبال کنئگا، و پادشاہ اش پہ وتی استادان ئی استاد منزلء برت کہ پروفیسر نام وت!
"ادبی حکیم" و نآمء چہ ظاھر انت کہ وتی زبان ادبیات پرفیسر انت چو! "لقمان چکیم" کہ من قصہ بیان کرتگ، "ھر نادراہا علاج است"
خیر! پادشاہ پہ عزت و احترام ماں دیوان جاہء نندینگ بوت، دراھی و سلامتی و آپ چاہ پد! پروفیسر ادبی حکیمء وتی دھقان گوانک کرت کہ دھقان برو چہ بازارا تازھیں گوشت و مرغ بگر و بیار کہ ملکے پادشاہ آتکہ و شرین وراک لوٹیت.
پروفیسر ادبی حکیمء اے ڈولء ماں دہقان مبایل ئے نبشتہ کرت،
دھقان برو بازارا یک پس ئی جونے و یک """"مرگ"""" بگر بیار.
پادشاہء وتی گوش روپت انت کہ پس جونا سرپد بوت بلے مرگء سرپد نبوت بازین خیالے کرت ئی،
بلکیں منی جرند کوش انت کہ شصت و ھفتاد سال ایں مارا اشان ئی ملک ایں برتگ و مردم ایں وتی غلام کرتگ انت.
پادشاہ: واجہ تو چۓ گؤشت.؟
پروفیسر! پس ئی جون" مرگ"
پادشاہ: واجہ من سرپد نبیتان اے گالان نبشتہ کن. پرے نزیکان قلم و کاغد نیست ات کہ پہ زبر و زیر اش دزنبیس بہ کنت و گون وتی مبایلء نبشتہ ئی کرت انت.
گوشت و """"مرگ""""
پادشاہء فکر کرت کہ نوں منی خیر نہنت کہ دہقان رؤت "مرک" کاریت گڑا نتیجہ ملکموت انت و دہقان رؤت پہ سلاح و تیر توپنگ
و زرنگ ایں مردم آرئگء.
پادشاہ: پہ وتی امراہان گؤشت کہ حیلت کن ات گہاڑیا چالو کن ات برینوں اے قوم پہ مۓ کوشگا دلمانگیں واشان نہ کرز انت کہ آباد و راحت بہ بنت ویل اش کن.
پروفیسرے دیم "5" نمبر بوت کہ مخلوق ھمآئی آسء ستک انت دگہ یک قرنے پشتروئ اش کرت.
نوں اے بوت قصہ پروفیسر ادبی حکیم ئیگ وت آئی قوم حال ئے کہ وھدے قوم سرپد بہ بیت کہ اے واجہ ادبی حکیم نہنت بلکیں ادبیات وروکیں ریش انت گڑا حال ئی چطور بیت وت زانت.
دلگوش: باز جاگہ من خیال کرتہ کہ ندکاران ادبیات و حکمت بیان کرتہ کہ بنیاد اش حکمت نبوتگ انت و وانوکان:
جوان و لائق پسہ داتگ انت.
مثال: اگاں یکے گؤش ایت کہ عاقل جاھل قدر زان انت کہ یکبرے وت جاھل بوتگ انت.
گڑا شما چۓ گؤش ات کہ اے حکمت و زانتکاری گپ انت.؟
اگاں پہ دلے جہلانکیء فکر کن ات گڑا ھجبر چشیں گالان نئے نبشتانک کن ات نئے لائق کن ات.
جواب: و تفسیر گون ثبوت ثابت:
( ابو جہل)
جاھل ھجبر عاقل نبیت اگاں چہ دریای علم صاحب بہ بیت پرچا کہ پزانت قبول نکنت متکبر و جاھل انت وتی گپء برز لوٹیت.
عاقل: ھچبر جاھل نبیت اگاں چہ علمء "0" بہ بیت گون راستء تفاق بیت.
"ابوبکر صدیق": اولی مسلمان ھنچو کہ پیغمبرا اسلام حال دات گؤشت ئی ھچ شک نیست
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر